Spijt

Joanie de Rijke ging naar de Taliban en haar nieuwsgierigheid werd bevredigd. En niet alleen haar nieuwsgierigheid. Joannie werd meerdere malen verkracht door het plaatselijke opperhoofd. Maar ze heeft ook veel begrip voor de Taliban. Het zijn zeker niet allemaal boeven. Nee echt niet. Tot zover de samenvatting van dit macabere schouwspel dat zich de afgelopen weken afspeelde in de Nederlandse media rond deze journaliste.

De vraag die zich onwillekeurig opdrong: lijdt ze aan het stockholm sydroom? Heeft ze een grote fantasie? Is ze het slachtoffer van een extreem linkse multicultirelativistische indoctrinatie? Wat is het?

Geert Wilders gebruikte haar als voorbeeld van alles wat er mis is met het morele verval van  de (linkse) elite in dit land. En zowat iedereen viel vervolgens over Wilders heen: misbruik maken van zo’n onschuldige verkrachtte vrouw die zich niet kan verdedigen. De Rijke ontkende dat ze sympathie had voor haar verkrachter. Ze haat haar verkrachter! Echt waar! “Lees mijn boek” zei Joanie, dan weet je wel beter. Nu, dat hebben sommige mensen inderdaad gedaan, zoals Linda Polman in de NRC. En wat lezen we dan? Nu, bijvoorbeeld dit:

“In de nacht nadat hij haar voor het eerst verkrachtte, delen de Nederlandse journaliste Joanie de Rijke en Talibaan-commandant Ghazi opnieuw een slaapzak. ‘Hij laat me voelen hoe opgewonden hij is,’ schrijft De Rijke. ‘Zijn vingers sluiten zich met kracht om mijn vingers zodat ik ongewild in hem knijp. Minuten later trekt hij mijn hand van zijn penis af. Ik begin te begrijpen wat hij wil duidelijk maken. Hij is zo hitsig als wat, maar probeert zich uit alle macht te beheersen. Op slag verdwijnt mijn haat. Dit is zijn manier om spijt te betuigen.’ [bron]

Dat is toch duidelijke taal? Of dit:

“Terwijl De Rijkes opdrachtgever, hoofdredacteur van het Vlaamse mannenweekblad P-magazine, via een onderhandelaar het losgeld omlaag probeert te krijgen, maakt Joanie de Rijke er in het Afghaanse gebergte het beste van. Op een aantal angstige momenten na, waarin ze dreigen haar de keel af te snijden, hebben Joanie en de krijgers het met elkaar best naar de zin. Commandant Ghazi vindt geflirt met andere Talibaan best, maar haar lichaam betasten mag alleen hij. In het licht van de halfvolle maan bekijkt De Rijke haar ontvoerder. ‘Zijn lange zwarte haar, zijn fonkelende ogen en krullende baard stralen zo’n ontembare drang naar revolutie uit, dat ik een gevoel van heimwee krijg. Heimwee naar het leven van een oude krijger dat ik nooit heb gekend. Hij pakt mijn hoofd met zijn beide handen vast en kust me.’ Zelfs de beste keukenmeidenroman kan hier nauwelijks tegenop.”

Spreekt hier iemand die verkacht is? Linda Polman concludeert:

“Lezers worden gemanipuleerd in dit boek. Schrijfster en uitgever vragen respect voor het slachtoffer van een wrede verkrachter. Als fatsoenlijk mens wil je dat ook geven, maar dat wordt je door dit boek bijzonder moeilijk gemaakt. Uitgeverij De Geus suggereert op de omslag dat De Rijke lijdt aan een Stockholmsyndroom, maar je begrip voor haar brokkelt verder af met iedere passage waarin ze zich verliest in erotische overpeinzingen. Over tongzoenen met de Talibaan, bijvoorbeeld; ze vraagt zich af hoe dat zou zijn, want van de commandant krijgt ze alleen maar klapzoenen.”

“Haar interview in het tv-programma Pauw en Witteman twee weken na haar vrijlating, hielp ook al niet. Ze verzekerde ons dat de Talibaan haar fysiek niets hadden aangedaan. Loog ze toen? Of liegt ze nu, in het boek?”

De uitgeverij heeft bekendgemaakt dat er 173.000 euro losgeld voor Joanie is betaald.

Linkse naieve journalisten die op zoek gaan naar de Taliban, vervolgens ontvoert en mogelijk zelfs verkracht worden. Voor hun vrijlating worden tonnen of zelfs miljoenen betaald, mogelijkerwijs zelfs door de regering. Met dat geld kopen de Taliban weer wapens en munitie waarmee ze onschuldige burgers en militairen vermoorden en terroriseren. En de journaliste verdient vervolgens ook nog een klap geld door haar verhaal in boekvorm te verkopen.

Het moet toch godverdomme eens ophouden! Laat zo’n wijf lekker een keukenmeidenroman gaan schrijven bij die Taliban!