Youp en zijn publiek

In een café ving ik deze week een gesprek op tussen wat aanhangers van een bepaalde politieke beweging. Zij vroegen zich af of het niet beter zou zijn als islamieten niet gevaccineerd zouden worden. Het was grappig bedoeld, maar je proefde de bittere kern. Dronken mensen lallen graag hun waarheid. Een ander bartype zei dat dit een zinloos idee was omdat die Marokkanen de prikken dan toch wel zouden jatten. Er werd gebulderd en men vroeg waarom ik niet lachte. Zij lachten toch ook wel eens om mij? Ik probeerde uit te leggen dat het niet lachen een vorm van vrijheid van meningsuiting is en dat het absoluut niet demoniserend bedoeld was. Ik zou nog wel van ze horen. Hoe? Anoniem. Dat soort dreigen is hun lust en hun leven. Ze legden me uit hoe je dat doet: je zet een capuchon op je pokdalige vinexkop en begint dan schuimbekkend je haat te tikken. Iemand moet dood. Hartstikke dood. En als je in plaats van dood deaudt schrijft dan zit je goed. Het is heerlijk en vooral een enorme opluchting om iemand digitaal de kanker aan zijn hart te wensen. En een niet uit te leggen sensatie om je woorden terug te lezen op een of andere schimmige site. Je schrijft dat iemand deaudt moet en dat wordt dan door heel veel gelijksoortig spul gezien. Dat geeft zo’n vette kick. Je scheldt dus je bestaat. [bron]

Youp van ’t Hek