Een schemerlamp in cadeauverpakking

Mee eens: terugvechten was riskant en misschien suïcidaal gezien de krachtsverhoudingen. Akkoord: de VN lieten het afweten. Ook waar: andere (grotere) landen namen niet hun verantwoordelijkheid. Maar hier gaat het niet om. Niet om de passiviteit van de overrompelde krijger maar om zijn actieve behulpzaamheid.

Het gaat om de welwillendheid waarmee Nederlandse soldaten, na de val, de beulen gedienstig werden in plaats van protesteren, dwarsliggen, rebelleren, dreigen, schreeuwen of desnoods zwijgzaam op de grond gaan zitten. Alles was beter geweest dan de miserabele rol van beulassistenten in ruil voor een schemerlamp in cadeauverpakking (de commandant) of een krat Hollandse bier (de jongens), een paar dagen later in Zagreb.

En daarmee komen de nieuwe beelden bij mij op: de foto’s van de gerepatrieerde Dutchbatters in de Kroatische stad. Die opgeluchte jongens gestold in een sliertje vol schuim. Dansend, drinkend en lallend terwijl hun gegeneerde premier toekeek. Zich verliezend in een wereldvreemde polonaise terwijl, verderop, commandant Karremans de pers vertelde dat in de hel die hij had gedogen, ‘geen good of bad guys’ bestonden. Alleen goede militaire strategen, en Karremans vond hoe dan ook dat Mladic die titel wel verdiende. [bron]

Sylvain Ephimenco