“Het europroject is mislukt en daar is niets aan te doen”

Voor bureaucraten en regeringen is Europa ideaal. Natuurlijk is er een parlement, maar als het erop aan komt, kan voor elke beslissing op Europees niveau achter een onheldere besluitvormingsprocedure verstopt blijven wie verantwoordelijk is. Geen burger kan het volgen. Voor de nationale regeringen is het voordeel dat ook het eigen parlement na een besluit op Europees niveau goeddeels buitenspel staat. Nadat de Europese Raad van Ministers iets heeft besloten, worden de nationale parlementen afgescheept met de dooddoener dat er al een Europees besluit ligt. Zo’n parlement moet dan van goeden huize komen, wil het daar nog tegenin gaan. Het Europees Parlement is helemaal machteloos, omdat de verhoudingen binnen dat parlement op geen enkele wijze worden weerspiegeld in de uitvoerende macht. De Europese Raad bestaat immers uit de regeringsleiders, terwijl de Commissie door de lidstaten en niet door het parlement wordt aangesteld. […]

Het europroject is mislukt en daar is niets aan te doen. In de jaren dertig bleek dat landen die tegen de stroom in roeiden en vasthielden aan de gouden standaard toen die overal inzakte, langer in een depressie bleven hangen dan landen die hun verlies namen en devalueerden. Vasthouden aan de euro kan alleen de ellende maar vergroten. Op de volgende vergadering van de Europese Raad zou daarom niet besproken moeten worden hoe de levensduur van de euro kan worden gerekt, maar hoe we met zo min mogelijk kleerscheuren van die munt afkomen. Die vraag zal evenwel niet worden gesteld. Daarvoor hebben de Europese leiders zich politiek te veel geïdentificeerd met de euro. [bron]

Hein A. M. Klemann is hoogleraar economische geschiedenis aan de Erasmusuniversiteit Rotterdam.